Polski: Dworzec kolejowy Warszawa Centralna, Polska 1975. Najnowocześniejszy dworzec w powojennej Polsce wyposażony w urządzenia sprowadzone w latach 70. z krajów Europy Zachodniej. Przykład nowatorskiej architektury polskiego modernizmu z zastosowaniem luksusowych materiałów. Wnętrza pokryte białym marmurem i czarnym labradorytem, drzwi automatyczne, perfekcyjnie zaprojektowana cienka stolarka aluminiowa z wielkimi przeszkleniami, efektowne reflektory iluminacji architektury w szczycie dachu, neony, ogrzewane i przeszklone poczekalnie na każdym peronie, system kamer monitoringu, marmurowo-drewniane ławki z własnym ogrzewaniem, telewizory we wszystkich pomieszczeniach, marmurowa fontanna, salon vip, schody ruchome, pochylnie ruchome i windy oraz marmurowe poidełka na każdym peronie. Według szwajcarskiej prasy to „znakomita przestrzeń publiczna: hala główna dworca Warszawa Centralna w swoim pierwotnym kształcie”^[2]. Dopełnieniem kompozycji architektonicznej było zainstalowanie w otoczeniu dworca wysokich latarni w kolorze błękitnym, co było wtedy nowością, ponieważ kolor ten zapobiegał zeszpeceniu przestrzeni dzięki temu, że zlewał się z niebem oraz z jasnymi fasadami budynków i nie wyróżniał się oraz nie dzielił przestrzeni tak jak kolor czarny (po latach już zmieniono ich kolor). Ponadto montaż wysokich latarni zamiast zwykłych pozwolił na zaoszczędzenie miejsca, ponieważ użyto mniej latarni, ale z mocniejszym światłem. Niestety po 1989 dokonano wielu modyfikacji budynku, niezgodnych z oryginalnym projektem architekta między innymi przemalowano sufit z koloru białego na ciemnoszary co optycznie zmniejszyło i przyciemniło przestrzeń, wymieniono szyby na ciemne co również przyciemniło halę, usunięto marmurowe balustrady ze schodów co wyjątkowo negatywnie wpłynęło na estetykę, usunięto liczne tam elektroniczne zegary i zastąpiono je klasycznymi niepasującymi do modernistycznej architektury, zamknięto dwa zewnętrzne tarasy widokowe na piętrze, usunięto marmurowe ławki z hali głównej i zastąpiono je tandetnymi współczesnymi zamiennikami (oryginalne ławki zostawiono tylko na peronach), usunięto srebrne żyletki w swojej oryginalnej formie z sufitu hali peronowej i zastąpiono je brzydką płaską białą blachą, usunięto też charakterystyczną marmurową fontannę umieszczoną pod ziemią celowo przez architekta (fontanna oczyszcza i ochładza powietrze, ruch wody w wodotrysku ujemnie jonizuje atmosferę, a to znacznie poprawia samopoczucie ludzi, fontanna usuwa pył z powietrza i zagłusza miejski hałas według Zakładu Hydrologii i Gospodarki Wodnej UŁ)^[3]. „Moim zdaniem te balustrady powinno się odświeżyć, a nie je likwidować” stwierdził Andrzej Pańkowski na temat marmurowych balustrad, architekt wnętrz i artysta plastyk, który odpowiadał za pierwotny wystrój wnętrz dworca (Rynek Kolejowy 24.12.2013). Usunięto także oryginalne drzwi automatyczne produkcji szwajcarskiej z hali głównej, które wyróżniały się lekką, modernistyczną formą i tworzyły efektowną, ruchomą ścianę szkła co zaprezentowano w wielu filmach z czasów PRL (oryginalne drzwi wyposażono w bardzo cienkie ramy ze stali nierdzewnej w kolorze przypominającym srebro a nie szarość jak dzisiaj)^[4]. Drzwi automatyczne zastąpiono po ich usunięciu zwykłymi i niskimi drzwiami automatycznymi z nieproporcjonalnie grubymi ramami i nieoryginalnym kolorem szarym, które przypominają tandetne drzwi do sklepu spożywczego.